Druga połowa września 1939 roku. W kierunku granicy Rumuńskiej maszerują muzycy orkiestry 1 pułku strzelców podhalańskich wraz ze swoim pułkiem. W związku z możliwością dostania się do niewoli Niemieckiej lub Sowieckiej, kapelmistrz orkiestry zarządza zniszczenie instrumentów. Sami muzycy palą lub zakopują wyposażenie osobiste oraz płomienie i fartuchy orkiestry (traktowane w orkiestrze na równi ze sztandarem). Ostatecznie części muzyków udaje się przedostać do Rumunii jednak większość pozostaje w kraju lub dostaje się do niewoli.

W podobnych okolicznościach, swoje istnienie zakończyło większość przedwojennych orkiestr piechoty Wojska Polskiego. Czym byłyby uroczystości państwowe bez doniosłego wykonania Hymnu Państwowego. Jak głucho by wyglądały defilady ulicami miast bez rytmicznego wykonania marsza. Orkiestry są ważne w życiu codziennym, ale czym wyróżniały orkiestry piechoty Wojska Polskiego w okresie międzywojennym od dzisiejszych wojskowych?

Wracająca w 1918 roku na mapy Europy Polska, odtwarzała swoją administrację. Drugim ważnym punktem była armia, a przy armii orkiestry. Od początku orkiestry umilały swoją grą codzienne życie żołnierzom w garnizonach oraz cywilom w miastach garnizonowych.

Po zakończeniu wojny Polsko-Bolszewickiej dowództwo generalne rozpoczęło etap opracowania regulaminów dla orkiestr wojskowych, dokonujące podziału orkiestr według typów, ustalając ilości muzyków z podziałem na instrumenty i kompetencje, sposób szkolenia oraz przyjmowania uczniów. Momentem przełomowym był rok 1931, kiedy wprowadzono instrukcję dla orkiestr, jak się okazało, pierwszą i zarazem ostatnią do wybuchu II WŚ.

W okresie pokoju orkiestry wojskowe brały udział w wszelkiego rodzaju uroczystościach. Witały ważne osobistości (np. orkiestra 3PSP witała Marszałka Focha na dworcu w Dziedzicach w 1923 roku ), rywalizowały w konkursach orkiestr wojskowych na szczeblach DOK a potem ogólnopolskim, koncertowały w uzdrowiskach oraz witały i żegnały dowódców swoich pułków.